کد مطلب:44533 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:17

گنجینه پرسمان » خانواده و زندگي

الف ـ آيا فرزندان نامشروع را بايد به قتل رساند يا بهتر است سرپرستي او را به كسي سپرد؟ ب ـ آيا افرادي كه از او سرپرستي ميكنند ثواب يتيمداري را ميبرند ج ـ آيا ازدواج اين كودك در آينده به جامعه آسيب نميرساند؟

الف ـ فرزندان نامشروع خود بيگناهند وعلت واقعي، والدين و كساني هستند كه آگاهانه و يا ناآگاهانه باعث شدهاند آنها به دنيا بيايند. بنابراين، كودكان چون جرمي مرتكب نشدهاند مستحق مجازات نيستند، وَ لاَتَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَيَ(فاطر،18).

اساساً كشتن بدون دليل افراد به عنوان يكي از گناهان كبيره در قرآن مورد نهي قرار گرفته است. در آيه 32 سورة مائده در شدت قبح قتل آمده است مَن قَتَلَ نَفْسَا بِغَيْرِ نَفْسٍ أَوْ فَسَادٍ فِي الاْ ?َرْضِ فَكَأَنَّمَا قَتَلَ النَّاسَ جَمِيعًا; هر كه كسي را ـ جز به قصاص قتل، يا ]به كيفر[ فسادي در زمين ـ بكشد چنان است كه گويي همة مردم را كشته باشد و نيز(اسرأ،33).

علاوه بر اين، آيات ديگري در قرآن وجود دارد كه كشتن فرزندان را به هر علتي ممنوع كرده است; از جمله در آية 8 و 9 سورة تكوير آمده است: وَ إِذَا الْمَوْءُودَةُ سُغلَت # بِأَيِّ ذَنبٍ قُتِلَت; پرسند چو زان دخترك زنده به گور، به كدامين گناه كشته شده است.

بنابراين بهتر است فرزندان نامشروع را والدين يا افراد ديگري سرپرستي كنند و حتي از رها كردن آنان در خيابان كه معمولاً پيامدهاي تلخي دارد پرهيز شود.

ب ـ كودكان بيسرپرست عموماً،از جهات متعددي داراي كمبودهائي هستند كه اگر خلأ وجود آنها از اين نظر پر نشود، كودكاني ناسالم، و در بسياري از مواقع سنگدل و جاني و خطرناك بار ميآيند كه آسيبهاي جدي به جامعه خواهند زد. به همين جهت است كه در روايات و آيات به سرپرستي آنان تأكيد شده است; بنابراين، اگر چه واژة يتيم اصطلاحي به كودكان نامشروع اطلاق نميشود، ولي همان اهداف سرپرستي كودكان يتيم در اينها نيز وجود دارد; از اين رو سرپرستي آنان ـ در صورت غرض خدايي ـ خالي از ثواب و اجر نخواهد بود.

ج ـ شكي نيست كه در فرزندان نامشروع، زمينة طغيان، قانون شكني، و گناه به سبب وراثتي كه از پدر و مادر بردند، فراهمتر است و آنان نسبت به سايرين آمادگي بيشتري براي ارتكاب گناهان دارند; هم چنان كه كودكاني كه از پدران و مادران مبتلا به برخي از بيماريها متولد ميشوند، آمادگي بيشتري براي ابتلا به آن امراض دارند.

اين نكته به معناي مجبور بودن و رقم خوردن سرنوشت حتمي آنان نيست; به طوري كه در سرشت آنان شرارت و جنايت نهفته باشد و به هيچ وجه نتوانند خود را از چنگال ناپاكي و گناه رهايي بخشندو بلكه آنان، مانند فرزندان طبيعي و قانوني در انتخاب راه سعادت يا شقاوت آزادند و ميتوانند با قرار گرفتن در محيطي سالم و تحت سرپرستي افرادي دلسوز و متقي ـ با تلاشي بيشتر ـ راه تقوي و فضيلت را برگزيده و در جامعه مفيد باشند.